De voetenzorg in Nederland heeft zich de afgelopen decennia in hoog tempo ontwikkeld. Diverse beroepsgroepen zijn ontstaan, of hebben zich inhoudelijk verrijkt. Pedicure, podologie, podoposturale therapie, podo-orthesiologie, podokinesiologie, podotherapie. Maar wie kan het verschil nog uitleggen? En hoe weet u het verschil in de verleende zorg?
De titel ‘podotherapeut’ is een door de wet BIG beschermde opleidingstitel (artikel 34) wat betekent dat iemand zich alleen zo mag noemen na het afronden van een wettelijk erkende 4 jarige HBO-bachelor. Deze opleiding moet door de NVAO geaccrediteerd worden. Een podotherapeut (paramedicus) valt onder het Ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport.
Podotherapeuten kunnen lid worden van de Nederlandse Vereniging van Podotherapeuten en kunnen zich inschrijven in het kwaliteitsregister Paramedici. In dit register zijn ook logopedisten, diëtisten e.a. wettelijk erkende beroepen opgenomen. Hiermee is er een onafhankelijke borging van kwaliteit.
De titel podoloog is onbeschermd, iedereen mag zich zo noemen. Als iemand bijvoorbeeld in een schoenwinkel werkt en ook inlegzooltjes verkoopt kan deze persoon zich podoloog noemen. Of een voetverzorger die een cursus heeft gevolgd. In België wordt een podotherapeut ook een podoloog genoemd. We hebben gemerkt dat dit soms leidt tot verwarring, want in Nederland is een podoloog een voetkundige zonder hbo-diploma.
Er zijn ook registerpodologen en podoposturaaltherapeuten, deze hebben particuliere opleidingen/cursussen gevolgd op hbo-niveau betreft bepaalde onderdelen van de podotherapie. Dit is niet hetzelfde als een hbo-opleiding. Er zijn bijvoorbeeld ook taalcursussen e.d. die op hbo-niveau zijn.
Een podotherapeut is zowel in de eerste- als in de tweedelijn ingebed tussen diverse (para)medici en medici. In de eerstelijn nemen zij veelal deel in gezondheidscentra. Haar paramedische status brengt daarbinnen vaak het onderscheid aan; een podoloog kan gezien de behandelcompetenties veelal niet deelnemen aan de wetenschappelijk onderbouwde zorgprogramma’s. Deze tendens is in zijn geheel zichtbaar in de tweedelijn, aldaar zijn eigenlijk nauwelijks podologen actief.
